Białka i Sosnowica

Białka – wieś położona w województwie lubelskim w powiecie parczewskim. Na terenie wsi znajduje się Jezioro Bialskie. Wieś zapewnia dobrą bazę noclegową w postaci domków letniskowych, pól kempingowych i namiotowych oraz ośrodków wypoczynkowych. Jezioro Bialskie zajmuje obszar 31,7 hektara. Jezioro posiada dobrą klasę czystości. Lubię tu przyjeżdżać ze względu na wyczuwalny przeze mnie mikroklimat. Tutaj jest mi łatwiej uzyskać harmonię ciała i umysłu, medytować i połączyć się z Bogiem.

„[…] Zabiorę Cię… właśnie tam,
Gdzie wolniej płynie czas.
Zabiorę Cię… właśnie tam,
Gdzie szczęściu nic nie grozi” – „Zabiorę Cię”, Kancelarya.

„[…] Wolność kocham i rozumiem.
Wolności oddać nie umiem.
Wolność kocham i rozumiem.
Wolności oddać nie umiem. […]”, Chłopcy z Placu Broni, „Kocham wolność”.

Sosnowica

Sosnowica to gmina wiejska w województwie lubelskim, w powiecie parczewskim.

Na obszarze gminy położony jest rezerwat przyrody „Torfowisko przy jeziorze Czarnym Sosnowickim”, który chroni torfowiska, jezioro oraz piękny, malowniczy krajobraz. Okazałe torfowisko – bardzo rzadko występujące w Polsce – jest bogate w karłowate sosny, brzozy i rzadkie rośliny bagienne.

Noclegi w skromnym Pensjonacie „Dworek Kościuszki”, szczególnym miejscu z dobrą energią.

„Dworek Kościuszki” – „jest to budowla barokowa, wzniesiona na rzucie kwadratu, piętrowa, z zaokrąglonymi narożnikami. Dwutraktowa, z sienią i klatką schodową na osi. W piwnicach i na parterze ma sklepienie kolebkowo-krzyżowe. Mansardowy (łamany), czterospadowy dach z lukarnami pokryty jest gontem. Ozdobą elewacji są szerokie lizeny, po cztery z każdej strony budynku, w wielkim porządku (przebiegające przez dwie kondygnacje)”. Dowiedz się więcej o Dworku Kościuszki.

„Kościuszko w Sosnowicy uczył pannę Ludwikę języka francuskiego i miłości…” – napisał w 1851 r. Jules Michelet, profesor Sorbony i przyjaciel Mickiewicza. Zakochani posadzili w parku sosnę i dąb. Splecione drzewa bardzo mocno przywarły do siebie. Silny dąb jeszcze rok temu podtrzymywał usychającą sosnę. Któregoś dnia runęła na ziemię. Na miejscu romantycznych schadzek mieszkańcy Sosnowicy znów posadzili malutką sosenkę i dąb” – źródło

Marek Cyceron powiedział kiedyś: „Ludzie mówią, że życie to jest to, ale ja wolę sobie poczytać”. Mądre i wartościowe książki ubogacają, pocieszają i rozwijają człowieka, odmładzają go i uszlachetniają, doradzają i dają pomoc. Nawet koty je lubią.

“A przecież nie pragnęlibyśmy doskonałego Życia, doskonałej Prawdy i doskonałej Miłości, gdyby one nie istniały! Już samo zadowolenie, jakie czerpiemy z ich okruchów, dowodzi istnienia Pełni.
Nigdy nie rozpoznalibyśmy wycinka, gdyby nie istniał cały okrąg; nie chadzalibyśmy w cieniu, gdyby nie było światła. Czy kaczka miałaby wrodzoną zdolność pływania, gdyby nie istniała woda? Czy niemowlę domagałoby się pokarmu, gdyby nie było czegoś takiego jak pokarm? Po co mielibyśmy oczy, gdyby nie było piękna do oglądania? Po co mielibyśmy uszy, gdyby nie było harmonii, którą można usłyszeć?
I dlaczego odczuwalibyśmy tęsknotę za niekończącym się życiem, pełną prawdą i wieczną miłością, gdyby doskonałe Życie, Prawda i Miłość nie istniały? Zostaliśmy stworzeni dla Boga. Zaspokoić nas może tylko Nieskończoność, a oczekiwanie, że zadowolimy się czymś mniejszym, jest przeciwne naszej naturze” – abp Fulton J., „Stworzeni do szczęścia”.

Zostaliśmy stworzeni dla Boga, aby cieszyć się też pięknem… natury.

Zmieniaj świat na lepszy. Dziel się z innymi wartościowymi książkami. Zachęcam Cię do przeczytania książki pt. „Życie i zdrowie masz tylko jedno”. Możesz ją później pożyczyć, dać w prezencie lub porozmawiać o niej z osobami, które według Ciebie mogą tego potrzebować. W ten sposób pomagasz innym zmieniać się na lepsze, ale Ty również się zmieniasz.

„Józef Sosnowski wspierał i zapraszał do swojego majątku młodego Tadeusza Kościuszkę, który w 1766 roku jako 20 – letni młodzieniec po zdaniu egzaminów uczył się w Szkole Rycerskiej (średnia szkoła o profilu wojskowym) założonej i utrzymywanej przez króla Stanisława Poniatowskiego od 1765 roku. […] Józef Sosnowski zaprosił 29 – letniego kapitana artylerii do Sosnowicy, aby uczył jego dwie córki: Katarzynę i Ludwikę. Tadeusz Kościuszko dawał lekcje języka francuskiego, matematyki, historii i sztuki. W zapiskach Jędrzeja Kitowicza czytamy, że „zaproszony przez Sosnowskiego Kościuszko chętnie ofiarował się dawać lekcje rysunku i malarstwa, początków matematyki i historii powszechnej”. Grał pannom Sosnowskim również na skrzypcach i flecie. Tadeusz Kościuszko również komponował (jest autorem dwóch polonezów i walca na fortepian). Zaprojektował również modny ogród z altaną i park przy dworze Sosnowskich. Rosną jeszcze drzewa zasadzone jego ręką w Sosnowicy, w szczególności dąb i sosna splecione ze sobą jako wyraz jego miłości do Ludwiki.[…] Miłość Ludwiki i Tadeusza trwała całe życie. Pisywali do siebie a ostatnie ich spotkanie miało miejsce w Solurze w Szwajcarii, gdzie Tadeusz Kościuszko przebywał na emigracji kilka miesięcy przed jego śmiercią. W Sosnowicy zachował się tylko budynek oficyny dworskiej z 1753 roku, w którym mieści się pensjonat nazwany ‘Dworkiem Kościuszki’” – przeczytaj więcej o Sosnowicy

„Paradoksem naszych czasów jest to, że posiadamy większe budynki, ale mniejszą samokontrolę; szersze autostrady, ale węższe poglądy. Więcej wydajemy pieniędzy, ale mniej posiadamy; więcej kupujemy, ale mniej się tym cieszymy. Mamy większe domy, ale mniejsze rodziny; więcej udogodnień, ale mniej czasu. Mamy więcej tytułów, ale mniej rozsądku; więcej wiedzy, ale mniej zdrowej oceny sytuacji. Mamy więcej ekspertów, ale i więcej problemów; więcej leków, ale mniej zdrowia. Pijemy za dużo, palimy za dużo, wydajemy pieniądze zbyt lekkomyślnie, śmiejemy się zbyt mało, prowadzimy samochody zbyt szybko, złościmy się zbyt szybko, zbyt późno kładziemy się spać, wstajemy rano zbyt zmęczeni, czytamy książki zbyt rzadko, oglądamy za dużo telewizji. I modlimy się zbyt rzadko. Pomnożyliśmy swoje majątki, ale zmniejszyliśmy własną wartość. Mówimy za dużo, kochamy za mało, nienawidzimy zbyt często. Nauczyliśmy się zarabiać na życie, ale nie umiemy żyć. Wydłużyliśmy swoje życie o wiele lat, ale nie wypełniamy tych lat prawdziwym życiem. Przebyliśmy całą drogę do Księżyca i z powrotem, ale mamy problem z przejściem na drugą stronę ulicy, by powitać nowego sąsiada. Zdobyliśmy przestrzeń kosmiczną, ale nie przestrzeń wewnętrzną. Zaczęliśmy tworzyć większe rzeczy, ale nie lepsze rzeczy. Oczyściliśmy atmosferę, ale zanieczyściliśmy duszę. Podzieliliśmy atom, ale nie oddzieliliśmy od siebie uprzedzeń. Piszemy więcej, ale uczymy się mniej. Planujemy więcej, ale mniej osiągamy. Nauczyliśmy się pędzić, ale nie umiemy czekać. Budujemy więcej komputerów do przechowywania coraz większej ilości informacji i tworzymy więcej kopii niż kiedykolwiek, ale pogorszyła się komunikacja między nami. Są to czasy fast-foodów (szybkie jedzenie – przyp. tłum.) i powolnego trawienia; wielkich ludzi i małych charakterów; wysokich zysków i płytkich związków. Są to czasy światowego pokoju oraz wojen domowych; większego dobrobytu, ale mniejszej ilości zabawy; większej ilości potraw, ale mniejszej ich wartości odżywczej. Są to czasy obojga pracujących małżonków, ale większej ilości rozwodów; ludzi żyjących w pięknych domach, ale rozbitych rodzinach. Są to dni szybkich podróży, jednorazowych pieluch, odrzuconej moralności, przygód na jedną noc, nadwagi oraz pigułek, które dbają o wszystko – od radości do ciszy, do śmierci. Nadszedł czas, kiedy wiele dóbr znajduje się na wystawie, ale magazyny są puste. Oto czas, w którym technologia może dostarczyć do ciebie ten list – czas, kiedy możesz dokonać wyboru: albo coś zmienić, albo po prostu wcisnąć klawisz ‘Kasuj’”.

Autor tekstu: dr Bob Moorehead, były pastor Seattle’s Overlake Christian Church, tłumaczenie: Wojciech P. P. Zieliński, Paradoks naszych czasów.

„Zacznijmy wszystko od nowa. Przyroda postępuje tak każdego roku”– Valeriu Butulescu.

Bo „Życie i zdrowie masz tylko jedno”.

Przeczytaj opinie zadowolonych czytelników TUTAJ.

„Naucz się prawdziwej pokory. W ciszy stanie się ona blaskiem” – Morgan Freeman.

„Staraj się nie być człowiekiem sukcesu, ale raczej postaraj się stać człowiekiem wartościowym” – Albert Einstein.

Nie da się być szczęśliwym bez własnego wkładu pracy nad sobą. Bycie szczęśliwym wymaga ogromnego wysiłku i podejmowania trudu zmian w każdej sekundzie życia. Ale warto nie być obojętnym na siebie. Bo „Życie i zdrowie masz tylko jedno”.

Cisza i spokój. Lubię to.

I na koniec…

Zachęcam Cię gorąco, tak z całego serca, abyś w trakcie lub po podróży położył się wygodnie i przeczytał książki: „Życie i zdrowie masz tylko jedno”, „Studium sztuki lepszego życia” oraz/lub „You have one life and one health”

Wszystkie informacje o książkach i ich zamówieniu znajdziesz TUTAJ

Książka „Życie i zdrowie masz tylko jedno” może być wspaniałym prezentem dla bliskiej Twojemu sercu osoby. I nie tylko.

Życie człowieka jest wymagającą wędrówką. Wygrywanie życia wymaga: dużej siły woli, ciągłej pracy nad sobą i relacjami, rozwoju duchowego, codziennej walki i troski o dobro, życia w prawdzie, uczenia się doświadczania miłości, bogactwa ideałów i aspiracji oraz ciągłego budowania relacji z Bogiem. Nie ma dróg prostych i na skróty. Dobro, udane relacje i zdrowie trzeba sobie wypracowywać codzienną, niełatwą pracą, która nigdy się nie kończy.

To jest wymagająca sztuka życia: budować więzi, przeżywać miliony wrażeń i chwil, zarówno tych dobrych, jak i złych, z bliskimi sercu ludźmi oraz wciąż wierzyć i ufać Bogu, że będzie lepiej. Być dla siebie lustrami, pomagać sobie wzajemnie zmieniać się na lepsze, starać się nawzajem zrozumieć siebie i wspólnie dążyć ku dobru, przepracowując i porzucając to wszystko, co szkodliwe, osłabiające, raniące i sporne. Przemierzać góry i doliny, czyli doświadczać codziennej panoramy życia. Przebaczać sobie nawzajem i iść dalej wspólnie przez życie. Najlepszą drogą. I to każdego dnia. Wszystko, co złe zostawiać za sobą. Do „szkatułki życia” wrzucać tylko dobre wspomnienia. Bo najważniejsze jest to wszystko, co dzieje się tu i teraz oraz istotne są te chwile, na które czekamy. Jak cenne jest życie z dużą wiarą i nadzieją. Życie na tej Ziemi jest krótkie i szybko przemija. Warto gromadzić miłe wspomnienia w „szkatułce życia”, wnosić dużo tego, co ważne, wartościowe i dobre do życia innych, wyjaśniać różne nieporozumienia, wybaczać sobie nawzajem i zapominać o tym, co nie było dobre. I żyć. Tak zwyczajnie.

Życzę Ci wszystkiego dobrego i wspaniałych podróży w głąb siebie i po świecie.

A oto kilka moich ulubionych piosenek dedykowanych Tobie, drogi Czytelniku bloga: